Θα πεί κανείς βλέποντας αυτό το άρθρο "τι θέλει τώρα δαύτος και ασχολείται με το ραμολιμέντο τον Πολωνό, που τον έβαλαν να παραστήσει τον προπονητή τα βαζέλια στα 72 του, αντί να κάθεται σπίτι του και να πίνει φασκόμηλο". Η επανεμφάνιση του "σαγόνια" στους πάγκους είναι η αλήθεια οτι ελάχιστα με ενδιαφέρει ως κίνηση για τη σεζόν που διανύουμε, ωστόσου μου ξύπνησε αναμνήσεις, όχι και τόσο ευχάριστες... Το flashback με οδήγησε πίσω στον Μάϊο του 1988, στο κλείσιμο της πρώτης χρονιάς των "πέτρινων". Τη χρονιά που χάθηκε η ευκαιρία να επανέλθουμε ως πρωταθλητές, τη χρονιά που η συννεφιά που είχε μαζευτεί πάνω από το ποδοσφαιρικό τμήμα έγινε καταιγίδα : Τη χρονιά που φύγαμε από τη Σκύλλα (Κοσκωτάς) και πέσαμε στη Χάρυβδη (Σαλιαρέλης).

Μάϊος του 1988... η Λάρισα υπό τις οδηγίες του Γκμοχ πανηγύριζε το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της και η ποδοσφαιρική πιάτσα είχε βουϊξει από ημέρες οτι είχε δώσει τα χέρια με τον Κοσκωτά για να κατηφορίσει στο λιμάνι τον Ιούνιο... Ο Γκμοχ ουσιαστικά επιβεβαίωσε το σενάριο με τα σπαστά Ελληνικά του την πρωτομαγιά του 1988, την προτελευταία αγωνιστική της σεζόν 1987-1988, μετά το νικηφόρο 1-0 επί του Ηρακλή στο "Αλκαζάρ", που ουσιαστικά σφράγισε και τον τίτλο : "Ευχαριστώ κόσμο, ευχαριστώ ομάντα, ευχαριστώ πρόεδρος Στέλιο Καντώνια, αξίζαμε πρωτάθλημα, θα συναντηθώ με διοίκηση για να δούμε αν θα μείνω". Σε ερωτήσεις δημοσιογράφων για τη φημολογία που τον έφερνε στον Πειραιά, απάντησε "Ολυμπιακός μεγάλο ομάντα, θα ήταν τιμή να φύγω από μια ομάντα όπως η Λάρισα και να πάω σε μια μεγαλύτερη όπως Ολυμπιακός".

Το ίδιο βράδυ, η ΠΑΕ Λάρισα ανακοίνωσε την απόλυση του και λίγες ημέρες μετά ο Πολωνός ήρθε στον Πειραιά για να αναλάβει το Θρύλο. Με τον αέρα του πρωταθλητή θέλησε να ασκήσει βέτο για κάποια πρόσωπα του τεχνικού τιμ (δεν ήθελε τον Γιάννη Γούναρη ούτε τον Παύλο Γρηγοριάδη στο τεχνικό τιμ), αλλά άλλαξε γνώμη πολύ εύκολα όταν εισέπραξε τα 40.000.000 δραχμές προκαταβολή και έμαθε οτι θα αμοίβεται με 3.000.000 δραχμές μηνιαίως. Στις πρώτες του δηλώσεις ο Γκμοχ είπε : "Δεν μπορώ να μιλήσω για στόχους, αν πρώτα δεν γίνει δουλειά σε βάθος. Ο Ολυμπιακός είναι μεγάλη ομάδα και οι υποχρεώσεις του είναι μεγάλες. Δεν είμαι προετοιμασμένος για να αναφερθώ στους στόχους της ομάδας, ούτε για να πω ποιοί θα μείνουν ή θα φύγουν από τον Ολυμπιακό. Θα συνεργαστώ με τον Γούναρη και τους άλλους υπεύθυνους της ομάδας για να αποφασίσουμε ποιοί θα φύγουν.  Από αύριο πιάνουμε δουλειά. Είμαι πολύ ευχαριστημένος από τον κύριο Κοσκωτά που με επέλεξε για προπονητή της ομάδας. Ίσως αυτά τα τρία χρόνια μου στον Ολυμπιακό να είναι και τα τελευταία σαν προπονητή".

Ο Γκμοχ λοιπόν πιάνει δουλειά. Μερίδα του κόσμου τον βλέπει με καχυποψία δεδομένου του παρελθόντος του στον πάγκο του αιώνιου δεύτερου, αλλά η σεζόν που πέρασε ήταν κάτι παραπάνω από τραυματική για να τεθεί θέμα προπονητή. Ο Γκμοχ τότε ήταν "όνομα", ο Κοσκωτάς φόρτωνε με παίκτες την ομάδα, ο Γκμοχ πιάνει δουλειά και η νέα σεζόν ξεκινάει "με όνειρα χίλια" για τον Ολυμπιακό. Ο Κοσκωτάς σωστά είχε σκεφτεί οτι η ομάδα χρειαζόταν έναν καλό προπονητή. Δεν σκέφτηκε όμως οτι με τέτοιες προσωπικότητες στην ομάδα, ίσως χρειαζόταν κάποιο μεγαλύτερο όνομα από τον Γκμοχ που μπορεί στην Ελλάδα να ήταν όνομα, αλλά παίκτες σαν τον Λάγιος Ντέταρι δεν είχε δεί ούτε στον ύπνο του οτι θα τους προπονούσε. Συν τοις άλλοις, ο Πολωνός ήταν λάτρης της πειθαρχίας, αλλά κυρίως της σκληρής προπόνησης : Το μενού των προπονήσεων περιελάμβανε τρέξιμο, τρέξιμο, τρέξιμο, βάρη, τρέξιμο και τρέξιμο με βάρη. Οι τραχείς τρόποι του είχαν ως αποτέλεσμα να τα "σπάσει" με τις "βεντέτες" του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ. Και όταν τα "σπας" με τους Σαραβάκους και τους Μαύρους, όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με προσωπικότητες όπως ο Ντέταρι ή ο Φούνες, η σύγκρουση φυσικά και θα είναι κάτι παραπάνω από σφοδρή.

Οι κόντρες ξεκίνησαν από την προετοιμασία : Ο Γκμοχ βάζει τους παίκτες να φορτώνονται βάρη και να τρέχουν στα βουνά για να αποκτήσουν φυσική κατάσταση. Οι παίκτες καταπίνουν χιλιόμετρα και οι προπονήσεις συνεχίζονται στην ίδια ένταση ακόμα και μετά την επιστροφή στην Ελλάδα. Στο μάτι του Γκμοχ ο Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες, τον οποίο ο Γκμοχ επιβαρύνει περισσότερο από τους άλλους, καθώς τον θεωρούσε υπέρβαρο και ο Αργεντινός δεινοπαθεί κυριολεκτικά. Έρχεται και ο Ντέταρι ο οποίος είχε έναν μικροτραυματισμό, αλλά ο Γκμοχ τον ρίχνει από την αρχή στο φιλικό με την Άϊντραχτ Φρανκφούρτης στο ΟΑΚΑ. Ο Ούγγρος βγάζει μια μαγική ασίστ στον Μητρόπουλο που σκοράρει, αλλά κληρονομεί μια θλάση που τον αφήνει εκτός από τους πρώτους αγώνες και ο Ντέταρι "τα παίρνει" με τον Πολωνό ο οποίος τον αγνόησε και τον χρησιμοποίησε, παρά το γεγονός οτι ο Ντέταρι είχε ενημερώσει για τον τραυματισμό του. Ο Γκμοχ δεν αλλάζει τροπάρι, η ομάδα ξεκινάει με γκέλες και μένει πίσω στο ξεκίνημα, ο Ντέταρι έρχεται σε ανοιχτή ρήξη μαζί του (όπως και άλλοι παίκτες που δεν χρησιμοποιούνταν συχνά, όπως π.χ. ο Μηνάς Χαντζίδης και ο Σάββας Κωφίδης) ενώ ο Φούνες απηυδυσμένος από την στοχοποίηση του και την απάνθρωπη "ειδική" προπόνηση, ζητάει μεταγραφή (για να μάθει λίγο αργότερα οτι η καρδιά του δεν αντέχει και πως πρέπει να παρατήσει το ποδόσφαιρο). Ξεσπάει το σκάνδαλο Κοσκωτά εν τω μεταξύ και η κατάσταση στην ομάδα ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, με τον Πολωνό να κατηγορεί τους παίκτες και τους βοηθούς οτι του πριονίζουν την καρέκλα. Η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο και τελικά ο Ντέταρι απόντος και του Κοσκωτά θέτει το θέμα "αυτός ή εγώ" και ο Γκμοχ θα αποτελέσει παρελθόν μετά την 22η αγωνιστική. Τη θέση του πήραν οι δύο βοηθοί του, Γιάννης Γούναρης και Γιάννης Παπαμάλης.

Ο Γκμοχ σε 26 αγώνες που καθοδήγησε τον Ολυμπιακό, κατάφερε να κερδίσει μόλις τους 14, ενώ έφερε 6 ισοπαλίες και έχασε άλλες 6 φορές. Μετά τον Ολυμπιακό δεν εργάστηκε ποτέ ξανά σε υψηλό επίπεδο, με εξαίρεση τον ΑΠΟΕΛ στην Κύπρο (1991) όπου και κατέκτησε τον τελευταίο του τίτλο. Η αδυναμία του να χειριστεί τα πολλά ονόματα που είχε ο Ολυμπιακός, αλλά και η παντελής έλλειψη "δεσίματος" με τον Ολυμπιακό και τον κόσμο του ήταν φυσικό και επόμενο οτι του εξασφάλιζαν την αποτυχία. Όμως, τις αδυναμίες και τα κολλήματα του Γκμοχ τα πλήρωσε η ομάδα. Μια ομάδα που ήταν μια κλάση ανώτερη από οποιαδήποτε άλλη Ελληνική, ακόμα και χωρίς Ντέταρι.

Υ.Γ. : Επειδή τα βαζελάκια και τα παπαγαλάκια βαζελάκια θα μιλάνε για πιστό στρατιώτη του Παναθηναϊκού, για υπερασπιστή της Παναθηναϊκής ιδέας και διάφορα τέτοια όμορφα, τους αφιερώνω τη φωτογραφία του άρθρου.